همان‌گونه كه گمان برده مي‌شد، رييس‌جمهور كرزي از مواضع تندوتيزِ خود نسبت به متحدان جهانيِ افغانستان و به‌ويژه امريكا، دست برداشت و به گونۀ شرم‌سارانه‌يي، از آن‌چه در خصوصِ اهداف و برنامه‌هاي اين كشور در مورد افغانستان در كابل و هلمند بر زبان رانده بود، پوزش خواست.
آقاي كرزي در سخنراني تازۀ خود گفت كه از سخنانِ او در مورد امريكا، برداشت درستي صورت نگرفته است. حالا مشخص نيست كه از سخناني آن‌گونه روشن و واضح، چه برداشت ديگري مي‌توانست صورت بگيرد!!
آقاي كرزي كه در طول چند سال گذشته، از اين‌گونه سخنان و انتقادها استفاده‌هاي لازم را برده بود و اين‌بار هم فكر مي‌كرد كه با ابراز چند جملۀ انتقادآميز و بدون پشتوانه، مي‌تواند امريكايي‌ها را در برابرِ خود به تمكين وادارد. اما او روي ديگرِ سكه را نخوانده بود كه فشارِ متقابل مي‌تواند مواضعِ او را صدوهشتاد درجه تعديل كند.
آقاي كرزي بار ديگر با رد سخنان خود، نه تنها به خود و موقعيتِ خويش به عنوان رييس‌جمهوري افغانستان اهانت روا داشت، بل به مردم افغانستان نيز جفا نمود. چون به هر حال، از او به عنوان رييس‌جمهوري افغانستان نام برده مي‌شود و مواضعش ـ چه بخواهيم و چه نخواهيم ـ در سطوح بين‌المللي به عنوان مواضعِ دولت و مردم افغانستان تعبير مي‌شود.
از جانب ديگر، آقاي كرزي با طرح سخنانِ آن‌چناني چه به‌دست آورد؟ آيا طالبان و پاكستان از او راضي شدند كه او يك چهرۀ ضد غربي و امريكايي‌ست؟… واكنش طالبان به سخنان آقاي كرزي مشخص است. آقاي كرزي انتظار داشت كه پس از اظهار اين سخنان، به‌به و چه‌چه از طالبان بشنود، ولي اين گروه اعلام كرد كه به‌زودي آقاي كرزي را در همان محلي كه داكتر نجيب‌الله رييس‌جمهوري پيشين را به دار آويخته بود، به دار مي‌آويزد.
هم‌چنين بر اساس گزارش‌هاي تازه، آقاي كرزي با سخنان ضد امريكايي خود، نه تنها هيچ امتياز خاصي از اين كشور به‌دست آورده نتوانست، كه امريكايي‌ها با وارد كردن فشار بر وي، مواضعش را تعديل كردند و به او فهماندند كه از اين‌پس انتظار هيچ امتياز خاصي را نبايد داشته باشد. اما اين‌همه سبب شده است كه جامعۀ جهاني با دقت بيشتري نسبت به مسايل افغانستان و منطقه نگاه كند و پس از اين، از احتياط بيشتري در مناسباتِ خود با افراد و گروه‌ها در داخل افغانستان كار گيرد.
اگر آقاي كرزي چنين سخنان و مواضعِ خويش را در جهت منافع ملي كشور اتخاذ مي‌كرد، حالا افغانستان در جايگاه افتضاح‌آميزِ كنوني قرار نمي‌داشت؛ جايگاهي كه سبب شده افكار عمومي جهان نسبت به عمل‌كرد دولت افغانستان با ترديد بنگرند و حتا از دولت‌هاي خود بخواهند كه كشور ما را از صدر اولويت‌هاي خود بيرون كنند.
آقاي كرزي و گروهِ او در بيشتر از يك دهۀ گذشته، فرصت‌هاي زيادي را از افغانستان گرفتند و نگذاشتند كه كشور ما روي پاي خود بايستد. اگر آقاي كرزي برنامه و سياست منطقي در مسايل ملي مي‌داشت، امروز افغانستان كشوري نبود كه هم‌چنان محتاج كمك‌هاي نظامي و اقتصاديِ غرب باشد.
وابسته‌گي امروز افغانستان به كمك كشورهاي غربي، دقيقاً ناشي از سياست‌هاي اشتباه‌آميز و حيف‌وميل شدنِ ميلياردها دالر كمك جامعۀ جهاني به وسيلۀ شخص آقاي كرزي و همراهانِ اوست. آقاي كرزي با فرافكني مي‌خواهد مشكلاتي را كه براي افغانستان خلق كرده، به گردنِ ديگران بياندازد. سياست‌هاي نادرست و قوم‌گرايانۀ او در طول ده‌سال گذشته، افغانستان را به ورطۀ سقوط كشاند و سبب شد كه كشور ما هم‌چنان در اسارت كمك‌هاي بين‌المللي باقي بماند.
اين‌كه امروز حضور خارجي‌ها در افغانستان به عنوان يك ضرورتِ تاريخي تداوم مي‌يابد نيز ناشي از سياست‌هاي نادرستِ آقاي كرزي در ساليان گذشته است. آقاي كرزي اشتباه مي‌كند كه طالبان را عامل حضور نيروهاي خارجي در كشور مي‌داند، چرا كه عامل اصليِ حضور نيروهاي خارجي، شخص خودش است. از سوي ديگر، وقتي كسي با چنان ژست و سخنانِ انتقادي وارد مي‌شود، لااقل يك‌بار با خود و يك‌صدوچهل مشاورِ خود مشوره مي‌كند كه آيا اين مواضع را حفظ كرده مي‌تواند و يا به صورت افتضاح‌آميزي، از آن‌ها عدول خواهد كرد.
آقاي كرزي كه در طول چند سال گذشته، از اين‌گونه سخنان و انتقادها استفاده‌هاي لازم را برده بود و اين‌بار هم فكر مي‌كرد كه با ابراز چند جملۀ انتقادآميز و بدون پشتوانه، مي‌تواند امريكايي‌ها را در برابرِ خود به تمكين وادارد. اما او روي ديگرِ سكه را نخوانده بود كه فشارِ متقابل مي‌تواند مواضعِ او را صدوهشتاد درجه تعديل كند.
آقاي كرزي بار ديگر با رد سخنان خود، نه تنها به خود و موقعيتِ خويش به عنوان رييس‌جمهوري افغانستان اهانت روا داشت، بل به مردم افغانستان نيز جفا نمود. چون به هر حال، از او به عنوان رييس‌جمهوري افغانستان نام برده مي‌شود و مواضعش ـ چه بخواهيم و چه نخواهيم ـ در سطوح بين‌المللي به عنوان مواضعِ دولت و مردم افغانستان تعبير مي‌شود.
از جانب ديگر، آقاي كرزي با طرح سخنانِ آن‌چناني چه به‌دست آورد؟ آيا طالبان و پاكستان از او راضي شدند كه او يك چهرۀ ضد غربي و امريكايي‌ست؟… واكنش طالبان به سخنان آقاي كرزي مشخص است. آقاي كرزي انتظار داشت كه پس از اظهار اين سخنان، به‌به و چه‌چه از طالبان بشنود، ولي اين گروه اعلام كرد كه به‌زودي آقاي كرزي را در همان محلي كه داكتر نجيب‌الله رييس‌جمهوري پيشين را به دار آويخته بود، به دار مي‌آويزد.
هم‌چنين بر اساس گزارش‌هاي تازه، آقاي كرزي با سخنان ضد امريكايي خود، نه تنها هيچ امتياز خاصي از اين كشور به‌دست آورده نتوانست، كه امريكايي‌ها با وارد كردن فشار بر وي، مواضعش را تعديل كردند و به او فهماندند كه از اين‌پس انتظار هيچ امتياز خاصي را نبايد داشته باشد. اما اين‌همه سبب شده است كه جامعۀ جهاني با دقت بيشتري نسبت به مسايل افغانستان و منطقه نگاه كند و پس از اين، از احتياط بيشتري در مناسباتِ خود با افراد و گروه‌ها در داخل افغانستان كار گيرد.
اگر آقاي كرزي چنين سخنان و مواضعِ خويش را در جهت منافع ملي كشور اتخاذ مي‌كرد، حالا افغانستان در جايگاه افتضاح‌آميزِ كنوني قرار نمي‌داشت؛ جايگاهي كه سبب شده افكار عمومي جهان نسبت به عمل‌كرد دولت افغانستان با ترديد بنگرند و حتا از دولت‌هاي خود بخواهند كه كشور ما را از صدر اولويت‌هاي خود بيرون كنند.
آقاي كرزي و گروهِ او در بيشتر از يك دهۀ گذشته، فرصت‌هاي زيادي را از افغانستان گرفتند و نگذاشتند كه كشور ما روي پاي خود بايستد. اگر آقاي كرزي برنامه و سياست منطقي در مسايل ملي مي‌داشت، امروز افغانستان كشوري نبود كه هم‌چنان محتاج كمك‌هاي نظامي و اقتصاديِ غرب باشد.
وابسته‌گي امروز افغانستان به كمك كشورهاي غربي، دقيقاً ناشي از سياست‌هاي اشتباه‌آميز و حيف‌وميل شدنِ ميلياردها دالر كمك جامعۀ جهاني به وسيلۀ شخص آقاي كرزي و همراهانِ اوست. آقاي كرزي با فرافكني مي‌خواهد مشكلاتي را كه براي افغانستان خلق كرده، به گردنِ ديگران بياندازد. سياست‌هاي نادرست و قوم‌گرايانۀ او در طول ده‌سال گذشته، افغانستان را به ورطۀ سقوط كشاند و سبب شد كه كشور ما هم‌چنان در اسارت كمك‌هاي بين‌المللي باقي بماند.
اين‌كه امروز حضور خارجي‌ها در افغانستان به عنوان يك ضرورتِ تاريخي تداوم مي‌يابد نيز ناشي از سياست‌هاي نادرستِ آقاي كرزي در ساليان گذشته است. آقاي كرزي اشتباه مي‌كند كه طالبان را عامل حضور نيروهاي خارجي در كشور مي‌داند، چرا كه عامل اصليِ حضور نيروهاي خارجي، شخص خودش است. از سوي ديگر، وقتي كسي با چنان ژست و سخنانِ انتقادي وارد مي‌شود، لااقل يك‌بار با خود و يك‌صدوچهل مشاورِ خود مشوره مي‌كند كه آيا اين مواضع را حفظ كرده مي‌تواند و يا به صورت افتضاح‌آميزي، از آن‌ها عدول خواهد كرد.
