در چرخش مدور و مدارگونه بر محور مشکلات و مسایل مطرح در جامعه دوباره به گره کور مهاجران و عودت کنندگان برخوردیم که گرچه در نگاه اول جزو مسایل حاد داخلی و برای مردم ملکی مقیم افغانستان بشمار نمی آید اما تاثیرات ژرفی بر روند سیاست خارجی و نیز امنیت و اقتصاد منطقه ای دارد.

استراتژی ملی مهاجران عنوان نشستی بود که به منظور بررسی وضعیت موجود و نیل به وضعیت مطلوب درخصوص عودت کنندگان برگزار شد. البته اگر به واقع یک استراتژی تبیین شده و عملی پشت مساله این قشر ضعیف باشد.

مسوولان ادارات و نهادهای ذی ربط ملی و بین المللی، داکتر عبدالله و سید حسین عالمی بلخی از اعضای حاضر در این نشست بودند که برای رسیدگی به وضعیت مهاجران در خارج و بی جا شدگان در داخل گفتگو و مشورت کردند.

ایجاد استراتژی ملی برای عودت کنندگانی که متحمل بیشترین آسیب های اجتماعی و اقتصادی و امنیتی می شوند بنابر دستور صریح رییس اجرایی در قصر سپیدار در اولویت برنامه های ارگان های مرتبط قرار گرفته تا با تبیین ظرفیت ها و بسترسازی های مناسب زمینه همکاری و تعامل با عودت کنندگان را فراهم آورند.

تاثیر توجه مقطعی و فوران فرمان های شتاب زده ای که درخصوص نه فقط بیجا شدگان و مهاجران و عودت کنندگان بلکه برای معلولان، بازماندگان از تحصیل و مکاتب، مورد خشونت واقع شدگان و امثالهم اعمال گردیده و می گردد و خواهد گردید همانند آب در هاون کوبیدن است.

به عبارت دیگر، لزوم توجه به یک مقوله با برگزاری نشست و صدور فرمان و سخنرانی مرتفع نمی شود و نیازمند پیگیری مستمر و نظارت مداوم است تا کارها به سرانجام برسد و معلولان و مهاجران و مظلومان به نوایی برسند وگرنه چه بسیار کنفرانس ها و نمایش های بی نتیجه ای که هزینه و زمان را تلف کرد و دیگر هیچ.

840 هزار بیجا شده در وقایع تروریستی و حملات راکتی و بلایای طبیعی و غیره بعلاوه میلیون ها تبعه افغانستانی مقیم خارج از کشور، که همواره آماج سیاست خارجی ضعیف حکومت وقت قرار گرفته اند.